Rodzina pełni fundamentalną rolę w ludzkim życiu i stwarza warunki dla integralnego rozwoju człowieka. Katolicka rodzina, przyjmując fundamentalną chrześcijańską zasadę nakazującą miłować wszystkich ludzi, stanowi ważne środowisko kształtowania dojrzałych osobowości. Wychowanie społeczne realizowane w rodzinach katolickich jest ciekawym sposobem uspołecznienia jednostek.
Rodzina jest podstawową grupą społeczną pełniącą doniosłe role. Niewątpliwie daje podstawę rozwoju społecznego, uczy współżycia międzyludzkiego, stymuluje postawy moralne, uświadamia o prawach i obowiązki osoby, wyznacza systemy wartości i wzory postępowania. Określa warunki społecznego rozwoju osobowości jednostki, wpływa na socjalizację, uspołecznienie, podejmowanie działań społecznych i opiekuńczych. W atmosferze rodzinnej kształtują się postawy społeczne, wyrabia się szacunek dla drugiego człowieka, dla dzieci, starszych, chorych oraz formuje umiejętność podporządkowania się normom, nakazom, obyczajom. Dobrze funkcjonująca rodzina stanowi fundament życia społecznego i podstawowe środowisko rozwoju człowieka, szczególnie w wymiarze relacji z innymi, dlatego dla pełnego rozwoju wydaje się ona niezastąpiona. (…)
Należy podkreślić, że Kościół katolicki szczególnie w ostatnim okresie docenił znaczenie rodziny. Rozumie, że zawiera ona duże bogactwo czynników o charakterze pedagogicznym, dlatego realizując własna misję, opierał się na rodzinie. Kościół w swojej aktywności wyraża przekonanie, że rodzina stanowi podstawowe i naturalne środowisko integralnego rozwoju człowieka, w tym osiągania dojrzałości religijnej i społecznej. Szczegółowe analizy dotyczące wychowania społecznego realizowanego w katolickiej rodzinie poprzedzimy globalną charakterystyką poszczególnych kwestii związanych z podjętym do opracowania zagadnieniem. (…)
Katolicka koncepcja rodziny przyjmuje, że stanowi ona wspólnotę opartą na wzajemnej, wiernej i trwałej miłości. Człowiek jest zdolny do miłości wyższej, która opiera się nie na zmysłach, ale na oddaniu i integralnej miłości duchowej. Miłość jest prawdziwa wówczas, gdy tworzy dobro osób i wspólnoty małżeńskiej, a więc gdy jest obdarowywaniem drugiej osoby. Szczególnie oddanie seksualne jest integralną częścią miłości, którą mężczyzna i kobieta wiążą się z sobą aż do śmierci. Kobieta najpełniej realizuje się, obdarowując miłością innych. Chrześcijańska koncepcja miłości małżeńskiej podkreśla jej trwałość i dozgonność.
Rzeczywistość katolickiego małżeństwa i rodziny można scharakteryzować poprzez wyróżnienie dwu podstawowych wymiarów: teologicznego i kariologicznego. Pierwszy dotyczy aspektu nadprzyrodzonego, a drugi przestrzeni naturalnej. Wymiar teologiczny wyraża się w przekonaniu, że małżeństwo jest obrazem miłosnego przymierza między Bogiem i ludźmi. Chrześcijanie zawierający sakramentalny związek małżeński sprawiają, że zbawcza miłość Boga staje się wyraźna w relacji małżeńskiej i rodzinnej. Małżonkowie, realizując swoje powołanie, osiągają świętość, a ich miłość zostaje uświęcona i obdarzona cechą trwałości. Miłość małżeńska prowadzi do rodziny. Wymiar naturalny obejmuje głównie socjologiczno-psychologiczne elementy relacji małżeńsko-rodzinnych.
Kościół katolicki w wielu dokumentach daje wyraz troski o rodzinę. …
Roman Jusiak
w: Pedagogika rodziny 2/1 (2012)
czytaj cały tekst
