Czym jest życie ludzkie? Odpowiedź na to pozornie proste pytanie wymaga głębszego namysłu. Rozwiązań jest wiele, jednak na pierwszy rzut oka można zauważyć przynajmniej dwa. Po pierwsze, jest ono jedynie faktem biologicznym, upływem czasu, ciągiem wydarzeń wypełniającym pustkę między narodzinami a śmiercią. Druga możliwość ukazuje życie jako dar, który się otrzymuje samemu nie będąc jego źródłem.
Odpowiedzialność za życie ludzkie w rodzinie i społeczeństwie – czytaj >>>
Istnieje pogląd, że na temat małżeństwa mogą wypowiadać się tylko ci ludzie, którzy w nim żyją, a na temat miłości między kobietą a mężczyzną tylko te osoby, które ją przeżywają. Pogląd ten domaga się osobistego i bezpośredniego doświadczenia, jako podstawy wypowiadania się w danej dziedzinie. Tak więc duchowni i osoby żyjące w celibacie nie mogą mieć nic do powiedzenia w sprawach miłości i małżeństwa. Pomimo tego przemawiają oni często i często też piszą na te tematy.
Naśladując Chrystusa, który najpełniej uwielbił Ojca oddając swoje życie w ofierze za całą ludzkość, chrześcijanin odnajduje sens swojego życia – tego bezcennego daru Bożego – w służbie Bogu i bliźniemu . Drogą do odkrycia sensu i wartości własnego życia jest szacunek i trosk a o życie każdego człowieka. Przyjęcie odpowiedzialności za swoje życie i za życie innych stanowi podstawowy wyraz moralności przymierza.
Ludzka odpowiedzialność za życie – czytaj >>>
Brak doświadczenia własnego, osobistego, nie przeszkadza przy tym o tyle, że posiadają bardzo bogate doświadczenie pośrednie płynące z pracy duszpasterskiej. W pracy duszpasterskiej spotykają się bowiem tak często i w tak różnych momentach czy sytuacjach właśnie z tymi problemami, że tworzy się z tego jakieś inne doświadczenie, niewątpliwie bardziej pośrednie i „cudze”, ale równocześnie o wiele szersze. Właśnie zaś wielość faktów z tej dziedziny tym bardziej pobudza do refleksji ogólnej i do szukania syntezy.
(…)
Jeżeli jednak samo zestawienie norm etyki katolickiej na odcinku moralności „płciowej” jest łatwe, to natomiast, co krok wysuwa się potrzeba ich uzasadnienia. Normy te bowiem natrafiają wielokrotnie na sprzeciw, bardziej może w praktyce niż w teorii, ale duszpasterz, który spotyka się przede wszystkim z praktyką, musi szukać tych uzasadnień. Zadaniem jego bowiem nie jest tylko nakazywać czy zakazywać, ale uzasadniać, tłumaczyć i wyjaśniać.
