● Kryteria eklezjalności wspólnot katolickich
– dokument Komisji Nauki Wiary KEP
Kościół w tajemnicy swego macierzyństwa przyjmuje z radością wciąż powstające wspólnoty i ruchy formacyjno-ewangelizacyjne i traktuje je jako owoc płodnego działania Ducha Świętego oraz dar Bożej Opatrzności. Sobór Watykański II przypomniał o szczególnej wartości apostolstwa świeckich, kładąc jednocześnie duży nacisk na te jego formy, które poprzez wspólnotowy charakter wyrażają prawdę, że człowiek ze swej natury jest istotą społeczną i że spodobało się Bogu połączyć wierzących w Chrystusa w jeden Lud Boży (por. 1 P 2,5-10) i w jedno ciało (por. 1 Kor 12,12) . Święty Jan Paweł II, podążając za intencją ojców soborowych, w wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego w 1996 roku mówił, że jednym z darów Ducha Świętego dla naszych czasów jest z pewnością rozkwit ruchów kościelnych […]. Są one świadectwem wielości form, w jakich wyraża się jedyny Kościół, i stanowią niewątpliwą nowość, której pozytywne znaczenie i przydatność dla królestwa Bożego, działającego w dzisiejszych czasach, musimy sobie dopiero w pełni uświadomić.
Dynamizm duchowego życia, tak wyraźnie widoczny w istnieniu i działaniu wspólnot bądź ruchów formacyjno-ewangelizacyjnych, nie jest jednak wolny od niebezpieczeństwa wypaczeń. Duch tego świata (por. 1 Kor 2,12) już od czasów apostolskich wpływał bowiem deformująco i w konsekwencji niszcząco na dynamizm niektórych grup czy wspólnot.
Dlatego też Kościół od początku swego istnienia starał się wskazywać na kryteria pozwalające odróżnić to, co w działaniu danych wspólnot pochodzi od Ducha Bożego, od tego, co pochodzi od ducha tego świata. Kryteria te miały pomóc w rozeznaniu zarówno fundamentalnej kwestii, jaką jest realna łączność danej wspólnoty czy ruchu z Kościołem powszechnym, jak i aktualnej kondycji określonej wspólnoty. Kryteria takie przez całe wieki stanowiły więc klarowny i konkretny opis sposobu, w jaki Matka Kościół rozpoznawała w różnych wspólnotach i ruchach swoje dzieci oraz określała stan ich duchowego zdrowia. Choć struktury i zasady charakterystyczne dla błędnego funkcjonowania wspólnot i ruchów chrześcijańskich wydają się podobne na przestrzeni wieków, to jednak ich rozpoznanie w konkretnych okolicznościach czasu i miejsca wymaga ponownego namysłu.
Również i dziś, w sposób dostosowany do obecnych czasów oraz sytuacji Kościoła w Polsce, zasadne wydaje się wskazanie kryteriów pozwalających rozpoznać, które wspólnoty i ruchy pozostają w jedności wiary i życia z Kościołem powszechnym. Ważne jest ponadto sformułowanie kryteriów pozwalających dostrzec i nazwać niepokojące tendencje, które choć same z siebie nie zrywają komunii danej wspólnoty czy ruchu formacyjno-ewangelizacyjnego z Kościołem, to jednak mogą doprowadzić do groźnego wypaczenia dynamizmu wspólnoty. Kryteria takie będą tym samym stanowić ostrzeżenie przed niebezpieczeństwami związanymi z kierunkiem, w którym zmierzają dana wspólnota czy ruch.
Rozpatrując poszczególne kryteria eklezjalności, należy zawsze pamiętać, że Kościół nie jest jedynie zbiorem czy zrzeszeniem wspólnot oraz ruchów formacyjno-ewangelizacyjnych. Eklezjologia, która postrzegałaby Kościół powszechny jako rodzaj unii czy federacji wspólnot, z gruntu sprzeciwia się naturze katolickości.
Pełny tekst dokumentu: Kryteria eklezjalności wspólnot katolickich
źródło: episkopat.pl
